Ik zit alweer een tijdje te dubben, hoe ik mezelf meer zichtbaar kan maken. Wat werkt voor mij en wat niet? Hoe maak ik anderen duidelijk wat ik doe, wat mijn passie is? Misschien helpt deze blog me hierbij.
Steeds als ik iets in mijn hoofd heb, wat (voor mij) spannend is, ben ik me bewust van de drempel, die ik over mag. De te nemen hobbel. Mijn hoofd draait dan overuren, mijn lijf doet mee, maar meestal blijft het bij onrust en ideeën en durf ik het nèt niet. Een stem in mijn hoofd, die zegt dan steeds:"Je moet niet te vaak je gezicht laten zien, want straks vindt iedereen, dat je ze lastig valt." en een ander stemmetje, dat dan op de achtergrond piept, zegt:"Ja, maar hoe moet ik dàn zichtbaar worden?" Weten, dat je er op uit mag trekken en mag gaan vertellen wat je doet en het dan vervolgens niet doen, maar wel voorzichtig een mailtje sturen, waar vervolgens geen antwoord op komt....en je dan rot voelen, omdat je het op zo'n laffe manier gedaan hebt en het dus niet werkt. Tja...dan moet je wat anders....En dan op een ander moment, dan stuur je een chatbericht met het idee om een workshop te gaan geven bij degene die je bericht ontvangt en word je met open armen ontvangen....Dan durf ik wèl en dan wèrkt het ook....mmm...
Ik heb veel ideeën en er komen er steeds meer bij. Sinds ik vorig jaar een training heb gevolgd bij Xandra van Hooff, zie ik meer en meer mogelijkheden. Nu mag ik alleen nog leren, die te filteren. Te voelen wat nu wèl en wat nu (nog) niet kan, want het liefst wil ik alles tegelijk. Ook al weet ik, dat dàt dus niet kan. En dus de stap zetten om het daadwerkelijk te gaan DOEN.
Onlangs schreef ik er een tekst over (de melodie zit in mijn kop, maar dat op papier zetten, is iets wat ik nòg niet vaardig ben)... Even een switch, want nu kom ik bij mijn wens uit....Ik zou héél graag eens één (of meer) van mijn eigen liedjes opnemen.....en dat is dus ook dóódeng! Want hier kan men wat van denken of vinden....en dat voelt dan zoals het begin van de tekst zegt...als een gevangene van je eigen lichaam....èn het voelt meteen heel kwetsbaar....je overgeven en erin duiken of toch maar weer jezelf verstoppen, bevriezen en vluchten voor wat eng voelt....
Maar goed, niks doen werkt sowieso niet om zichtbaarder te worden. Misschien moet ik elke dag maar eens een foto posten op mijn zakelijke FB-site met een kort berichtje erbij...een schemaatje maken met de onderwerpen....de sportscholen benaderen in het dorp en hier een workshop gaan geven.....eindelijk eens die clinic geven aan de fysiotherapeuten waar ik mee samenwerk....o en reageren op dat bericht, waarin ik ben getagt voor een samenwerking....
En als ik dan zo lees, wat ik opschrijf en wat er dan nog in mijn hoofd leeft, dan denk ik...help! Wanneer ga ik dit allemaal doen? Een dag heeft maar 24 uur...Kan 1 stemmetje me geruststellen dat zegt:"Je ging toch een planning maken? Alles op zijn tijd...."
go girl. je kan het
BeantwoordenVerwijderen