Tijdens mijn traject bij Xandra van Hooff, kwam het onderwerp wel eens aan bod, dat je je minder kunt voelen, dan een ander. Dat je jezelf kunt vergelijken met een plasje op de grond.... De laatste dagen bleef dit door mijn hoofd wandelen en besloot ik deze blog te schrijven...
Ik voel me niet eens meer een plasje op de grond. Meer een druppel, verborgen onder een blaadje, overgebleven van de herfst. Met het steeltje schuin omhoog naar voren, gebogen met de opening aan de voorkant, als bescherming. Bruin van kleur en kwetsbaar. Wanneer iemand er op zou staan, zou het knisperen en breken. Maar....gelukkig is daar nog de opening....
Wanneer het zou regenen, dan zou ik me samen kunnen voegen met al die andere druppels. Dan zou ik weer een plasje kunnen worden en groeien. Zelfs van een plasje naar een heel groot meer. Dan zou ik, behalve mezelf, ook anderen plezieren. Ik zie spelende kinderen en zwemmende, vrolijke mensen. Mensen in bootjes of op de surfplank, met een brede, gulle lach op hun gezicht. Dan kan ik van waarde zijn voor heel veel mensen. Voor planten en dieren, want die zijn er dan ook! Vissen in het water, reigers in het riet! Ja, ik zie zelfs de mooie ijsvogel, die van mijn meer geniet!
Maar, o wee, wanneer de wind mijn blaadje wegblaast en ik open en bloot onder de blauwe hemel lig. Wanneer niets mij meer bescherming biedt. Wat, als dan fel de zon schijnt? Dan droogt die ene druppel op en verdwijn ik in het niets....
