Een opdracht, waar ik in eerste instantie blijf steken…help…wàt ga ik dan schrijven over mijn waarden? Het enige dat in eerst instantie opkomt en door mijn hoofd blijft galmen, is, dat ik het niet weet…
Ok..wat zijn mijn waarden? Uitdaging, humor en authenticiteit….voor mezelf en uitdaging verbondenheid en laagdrempeligheid voor de ander. Mmm, tja en wat houdt dat dan in en welke raakvlakken zijn er dan met het werk, dat ik doe…? En er rest nog wat twijfel of dit ècht mijn centrale waarden zijn…
Uitdaging lukt nog wel. Ik vind het belangrijk in, mijn werk, dat ik zowel mijn hersens als mijn handen in beweging mag zetten en houden. Als één van beide wegvalt, is mijn evenwicht zoek, wordt mijn werk eentonig en krijg ik er minder lol in. Als registerpodoloog/wandelpodoloog is het fijn, dat ik een oplossing mag bedenken voor de vervelende problemen van mijn cliënten. Daarnaast is het tekenen of modelleren en het maken van zolen en ortheses dè uitdaging voor mijn handen, een mooie mix dus.
Wat voor mij ook een uitdaging is, is dat er mensen in mijn praktijk komen, die de moed eigenlijk al opgegeven hebben en er ook niet echt meer op vertrouwen, dat ze van hun pijn af komen. Het mooiste is dan natuurlijk, dat je iets voor ze kunt doen, waardoor ze beter kunnen functioneren, het wandelen weer kunnen oppakken, of ineens verder kunnen lopen, dan eerder. Ook toen ik nog in de winkel stond, vond ik de klanten met de zogenaamde “moeilijke” voeten, de meest interessante. Het leukste was dan ook, als ze de winkel verlieten met een goedpassende schoen (liefst 2).
Dan Humor....tja, wat heeft dat nu te maken in mijn vak als podoloog, hoor ik je denken. Nou, dat dacht ik zelf eerst ook. Met het werk zelf heeft het natuurlijk niet te maken, maar ik vind het voor mezelf erg fijn, als de sfeer een beetje luchtig is en er ruimte is voor een grapje af en toe. Ik heb wel eens werk gehad, waarbij ik het idee had, dat niemand grapjes kon waarderen, althans, niet die van mij. Dat was erg geestdodend, had echt het gevoel er niet op mijn plek te zijn…
De laatste Authenticiteit is misschien de lastigste…ik wil het graag op mìjn manier doen. Wàt dan? Wàt wil je graag op jouw manier doen? Ik wil gaan voor een specifieke doelgroep, wandelaars, waarvan ik vind, dat die een beetje vergeten wordt. De meeste podo’s richten zich op alle mensen, die dagelijks voetklachten of er aan gerelateerd ondervinden. De meeste sportpodo’s richten zich op àlle sporters… Daar ligt mijn hart niet. Waarom de wandelaars? Dat is de groep, waarvoor ik de podologie ben in gegaan, toen ik nog in een buitensportwinkel werkte. Dáár kom ik vandaan.
Verbondenheid, me tussen de wandelaars te bevinden en niet er boven. Ervaringen uit kunnen wisselen, de nuchtere mentaliteit onder wandelaars. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Daar ben ik mee opgegroeid en daar voel ik me goed bij. Niet het gevoel van op de tenen te moeten lopen, of een vreemde eend in de bijt. Maar, door mijn ervaring en kennis, informatie over kunnen brengen, zodat andere wandelaars hier baat bij hebben. Onder wandelaars heerst altijd een verbondenheid, doordat je iets gemeen hebt, namelijk je hobby. Er heerst een bijzondere mentaliteit onder wandelaars. De meesten zijn echte doordouwers, klagen niet gauw, back to basic. Zijn ook meestal erg relaxed en in voor een grapje. De Vierdaagse is ook zo’n verbindende factor. De ervaringen die je kunt delen. Ik voel mij ook tot deze groep verbonden, doordat ik veel weet van de materialen die ze gebruiken. De wandelaar voelt ook aan, dat ik weet waar ik het over heb.
Laagdrempelig zijn, vind ik ook een belangrijke waarde. Ik wil graag die mensen binden, die er moeite mee hebben om de telefoon te pakken en een afspraak te maken. Daarom heb ik een inloopspreekuur (gratis). Zodat mensen binnen kunnen lopen bij de fysiopraktijk, kunnen aankloppen met een vraag. Eerder, toen ik nog in de winkel werkte, kwamen de mensen ook even binnenlopen om iets te vragen. Alsof de drempel dan veel lager wordt, als je zo even kunt binnenlopen i.p.v. een officiële afspraak maken. Het vertelde zich voort en als ze wisten dat er een podoloog aanwezig was, kwamen ze terug. Niet de drempel over moeten van: er is iets mis met me en daarvoor moet ik naar een podoloog. Waar ga ik afspraak te moeten maken. dan heen en hoe gaat dat? Wordt het vergoed? Enz.. Niemand wil weten, dat zijn/haar lichaam minder goed functioneert, want dat betekent achteruitgang. Als eenmaal de stap gezet is, hoor ik vaak: had ik dat nou maar eerder gedaan….Net als het schrijven van dit stuk….Had ik dat maar eerder gedaan…dan had ik nu mogelijk minder in de stress gezeten, want ik moet deze opdracht gedaan hebben voor woensdag. Yes….gelukt!
